Busje komt zo...

Busje komt zo…

Een week lang is er keihard gewerkt en dan slaat de slijtage toe. Gerrit schreef gister al over vrijdagmiddag waarop iedereen besloot het bijltje er een uurtje eerder bij neer te gooien, maar een beetje luieren en niets doen zit er niet in vandaag. Voor de kinderen van het weeshuis is namelijk een zomerkamp georganiseerd en wij mogen het kampement en de latrines opbouwen (dat laatste klinkt duur, maar het is niet meer dan een gat in de grond voor stront en pies). Zoals afgesproken staan wij na het ontbijt om 9 uur voor het weeshuis klaar voor vertrek. Het wachten is op het busje van het weeshuis dat ons naar de kampeerplek zal brengen. Het busje laat echter op zich wachten. Nu zijn we er inmiddels aan gewend dat je bij een afspraak een “Armeens uurtje” op moet tellen. Dus ook om 10 uur zitten wij nog rustig te wachten in de zon onder het motto “Busje komt zo”. We zien het van de zonnige kant in: we hebben nu in ieder geval wat tijd om lekker te zonnen. Om de tijd te doden halen we een lang springtouw te voorschijn en springen we touwtje met de kinderen. We proberen met zoveel mogelijk mensen tegelijk te springen, rondjes te draaien tijdens het springen en de echte krachtpatsers staan met handen en voeten in opdrukhouding op de grond en proberen over het touw te “springen” door zich van de grond omhoog te stoten. Om 11 uur beginnen we toch te twijfelen, het duurt nu wel heel lang. Om 11.30 krijgen we te horen dat het zomerkamp vandaag en morgen niet doorgaat… Busje komt toch niet zo.

De Armeense regering voert strenge controles uit op het weeshuis, een overblijfsel uit de communistische tijd. De financiën moeten tot in de kleinste details verantwoord worden. Zelfs het aantal verbruikte toiletrollen schijnt van belang te zijn. Doordat onverwachts een langdurige overheidsinspectie is begonnen die nog 6 weken doorgaat had de directeur wel iets anders aan zijn hoofd dan het zomerkamp. Doordat hij de gehele dag de inspecteurs te woord moest staan, kon het kamp dus helaas niet doorgaan.

Maar dus wel tijd om te luieren en te spelen met de kinderen! Buiten wordt er nog steeds met de kinderen gespeeld en een paar van onze dames gaan languit in de zon liggen. Ondertussen zijn de jongens druk bezig met de volgende verassing: waterballonnen. Vanuit een raam volgt een verassingsbombardement op een zonnende Lotte. Daarna ontdekken de kinderen de voorraad ballonnen en ontstaat er een waar watergevecht. Terwijl de jongeren druk bezig zijn met de kinderen liggen onze begeleiders uitgeteld op de bankt te dutten. Je zou haast denken dat ze moe zijn, maar waarvan? ;)

Om 14.00 vertrekken we ditmaal op de
afgesproken tijd met het busje naar Vanadzor om de stad te bezoeken. Zo voorkomen we dat de leiding de hele dag op de bank blijft liggen ;) In Vanadzor is er alle tijd om over de markt te struinen en ons te vergapen aan de uitstallingen van kruiden, schoenen, shampoos, kinderspeelgoed en drank in alle soorten. Dat is zo ongeveer een samenvatting van het gehele productaanbod in Vanadzor. Men is duidelijk niet gewend aan toeristen, overal worden we brutaal nagestaard. Verder is er in het hele stadje geen enkele ansichtkaart te vinden, dus een kaart hoeven jullie voorlopig niet te verwachten…

Later op de middag is het tijd voor een terrasje. Ook op het terras hebben onze dames bekijks. Lotte krijgt zowaar een “huwelijksaanzoek”. Terwijl we met een groep wat zitten te drinken brengt de serveerster speciaal voor Lotte een extra cola. Ze gebaart dat ze die te danken heeft aan een gladde jongeman met zonnebril aan het aangrenzende tafeltje. Dit een huwelijksaanzoek noemen lijkt misschien overdreven, maar in Armenië kunnen dat soort dingen snel gaan… Dezelfde middag blijkt nogmaals dat we niet voor niets de dames nooit alleen op pad laten gaan en altijd in grote groepen blijven. Terwijl we uitrusten met onze voeten in een fontein rijdt een blinkende witte Mercedes voorbij met daarin vier jongemannen. Ze gebaren dat ze het helemaal niet erg zouden vinden als de dames bij hun in de auto zouden stappen. Alsof ze dat ook maar een seconde zouden overwegen.

Na een lekker dagje in de stad is het tijd om naar het weeshuis te gaan voor het avondeten. Dat valt ditmaal behoorlijk in de smaak: hamburgers met aardappelpuree en huzarensalade en natuurlijk het gebruikelijke Turks brood, wat overigens absoluut niet zo genoemd mag worden in Armenië, en meloen.

We hebben dus toch een lekker dagje kunnen luieren en doordat morgen ook het kamp op het programma stond komt daar morgen nog een dagje bij. Daar zullen Lotte en Jos jullie morgenavond over vertellen.
Bari Gischez!

Matthijs

Ps. Met Ruben gaat alles goed. Hij is nog wel bont en blauw, maar dat komt door de verf ;)